Krogt Kijkt / 17

 

“Laat het los….., laat het gaan……” klinkt een zilverdun stemmetje uit de mond van mijn kleinkind. We liggen naast elkaar in bed, vier ogen op het plafond gericht.
Met het liedje uit de film Frozen wil zij mij in slaap wiegen. Ze legt het mij uit :
IJskristallen prinsessen en verschrikkelijke mannen.
Ik weet dat haar dromen er weer vol van zullen zijn.
Er zit een knoop in mijn hoofd. En in mijn buik. Mijn handen voelen zich machteloos.
Ze hangen hoogstens de was op, bladeren zielloos in een boek. De televisie biedt ergernis.
Niks en niemand deugt. Ik weet er geen naam voor. Wist ik die maar. Een muur om tegenaan te schoppen en daarna te helen.
Ik wacht gelaten op de bank. App een duimpje naar een vriend die de laatste dag van de Vierdaagse doorstrompelt. En die het goddomme haalt!!Het gouden kruis op de borst!
Ik koop sportschoenen, pak mijn pet, rugzakje, water, telefoon.
En ik loop. Loop om te schoppen. Weg van de bank, weg van mijzelf.
Lopen om het chagrijn in elke stap fijn te stampen. Om op lelijke voortuinen te schelden.
Om dorst te stillen met zure mandarijnen. Een plasplek te zoeken in de kale berm.
Om het denken te stoppen. Om mijn hart te voelen kloppen. Tranen in de wind.
Hoezo “loslaten “, ijskristallen prinses uit Frozen II!!
Dag na dag staat de muur klaar voor het gevecht.
Dan worden mijn voeten mij langzamerhand vertrouwder. De wegen groener.
Ik neem pauzes en kijk terug naar het land waar mijn stappen liggen.
Afstanden groeien maar lijken korter te worden. Tijd wordt rust.
Ik laat los zonder het te merken. De knoop in mijn hoofd is weg.
Ik wissel van rol en zit niet langer aan het hoofd van de “Verkenners”tafel.
De brainstormgroep van de grote ledenexpositie van De Onafhankelijken
gaat ook dit jaar weer op pad, maar zonder mij.
Ik verken nu mijn eigen wandelwegen in het land vóór mij.
Het is goed zo.

tekst en foto: Joost v. d. Krogt