Krogt Kijkt / 7

 

“Wil je een portret van mij maken?”
Mijn dochter.
“Leuk”, denk ik
“Dan kan ik die voor mijn pr gebruiken, facebook of zo.”
“Oh”

Mijn dochter heeft het druk. Stil zitten voor een tekening is geen optie.
Dan maar foto’s. Maar zelfs de camera kan haar niet vangen. Haar hoofd zit elders.
“Ik maak er wel wat van” zeg ik bij mijn vertrek. Want ach, ik ken haar immers zo goed.

Mijn handen gaan aan het werk. Het Siberisch krijt voelt vertrouwd.
Maar mijn ogen missen mijn dochter. Hoofd en hart nemen hun plaats in. Ik kijk niet, ik dwaal af. Herinneringen kruipen in het krijt. Mijn dochter is geen 35 jaar in de tekening. Ik houd haar jong. Ze woont in mijn tekening nog thuis.

Het tweede vel papier.
Ik groei met haar mee.
Terwijl ik teken is het alsof ik naar mezelf kijk. Een vreemde gewaarwording.
Zoveel lijken we toch niet op elkaar?
Ik ben niet tevreden. Waar is ze toch?

De derde tekening: Ze is 35 geworden. Ze lijkt. Maar ze IS het niet.

De vierde. Daar is ze!
Ik berg alle tekeningen op in mijn ladenkast. Ver weg van facebook.

Titus van Rijn en zijn vader zaten dagenlang samen in het atelier. Het rook er naar brandende turf en versgewreven verf . De tijd gleed langzaam voorbij.
Rembrandt schilderde zijn zoon.

Krogt Kijkt 7