Gewoon Doorgaan

De eerste gedachte die bij mij opkwam als ik aan IJsland dacht – waar ik in 2022 als artist in residence heb gewerkt- , is een land met ruige landschappen zonder bomen. Maar tot de 9e eeuw, tot de Vikingen voet aan land zetten, was 40% van IJsland bedekt met bos. Over de tijd heeft ontbossing toegeslagen om plaats te maken voor landbouw en veeteelt en de bouw van huizen en schepen. Onnadenkendheid kan je zeggen. Herplanting is vanwege klimaat en omstandigheden een vrijwel onmogelijke opgave. Nu, eeuwen later blijkt dat we niets hebben geleerd. Volgens de site https://www.britannica.com/science/deforestation/Effects is sinds 1990 ca. 420 miljoen hectare bos gekapt en verliezen we nog steeds elk jaar 10 miljoen hectare over de hele wereld. Ontbossing die nog steeds toeneemt. Volgens het Amazonian Network of Georeferenced Socio-environmental Information (RAISG) is voor bijna 75% van het tropisch regenwoud de kans op herstel onmogelijk door droogte en bosbranden. Het point of no return is volgens experts dichtbij en degradeert het gebied naar een savanne. Het lijkt op de situatie in IJsland. Onlangs zag ik de film van Marc Dozier “ Mundiya Kepanga, the voice of the forest “[1] . In de film van Marc Dozier ” Mundiya Kepanga, the voice of the forest” werpt chief Mundiya Kepanga zich op voor het behoud van de oerbossen op Papoea Nieuw Guinea. Dat gaat dan over merbau. Elders in de wereld zijn de geluiden niet anders. In de film wordt, alle certificering ten spijt, illegale houtkap genoemd. Ook in de artikelen in NRC wordt melding gemaakt van de certificaten en vooral ook het omzeilen van certificaten. Ondanks alle goede bedoelingen: vraag creëert ook in deze aanbod. De dekken van schepen worden met teakhout belegd en opdrachtgevers van superjachten zouden hier zelf iets aan kunnen doen. Wie betaalt bepaalt. De opdrachtgever heeft een rol , de consument heeft een rol want vooralsnog kijkt de producent veelal weg van de problemen. Een traan voor de illegale houtkap is op zijn plaats.