Gewoon Doorgaan

In 2022 zat ik als artist in residence in het dorp Grundarfjordur. Grundarfjordur heeft een haven en ook de nieuwste modellen vissersboten komen er hun lading lossen. Grote plastic bakken (ik schat in met een inhoud van een kubieke meter) worden in stapels van 3 of 4 van boord gehesen. Vervolgens duwt een heftruck vier van die stapels met duizelingwekkende snelheid over de kade, ook al staat er met grote letters op de bakken dat dit voortduwen verboden is. Maar ja, zo gaat het vlugger. Daarna worden de bakken in een lange rij op de kade neergezet, wordt er zout over gestrooid, weer opgestapeld en in een container geplaatst voor verder transport. De heftruckschauffeur is een ware kunstenaar met zijn machine. Ik kijk in de bakken. Er zit roodbaars in. Dat is verrassend. Tot nu toe heb ik alleen maar diepvries kabeljauw gezien in de supermarkt en op het menu van de restaurants staat kabeljauw als enige vis. De IJslanders lusten niets anders hoor ik later. Waar kan ik de roodbaars kopen? vraag ik. Deze gaan allemaal naar het VK UK?, maar als je er één wil hebben, dan pak je er maar één. Ik had net via het informele circuit een verse kabeljauw gescoord, dus nog een verse vis erbij, dat wordt veel te veel. Terug naar de bakken met vis. En wat zijn ze groot, sommige wel een meter lang. Hoe komt dat? Wij vissen op grote diepte, krijg ik als antwoord. Ik lees later dat de roodbaarzen op een diepte van 180-1400 meter gevangen worden. Ze groeien traag en zijn pas laat geslachtsrijp. Dat maakt ze gevoelig voor overbevissing. Daar gaan de roodbaarzen dan, naar schatting 350 ton alleen al uit dit schip. Naar het VK is nog een hele tocht. Eerst in IJsland over de weg naar een andere haven, dan weer over zee en misschien wel weer over de weg en nog een keer het kanaal over. Een lange reis voor ze als verse vis in het VK verkocht worden. Wat een hoeveelheden, wat een transport, waar zijn we met zijn allen mee bezig, voor een stukje vis uit de North Atlantic!