Krogt Kijkt / 10

 

Begin januari 2017.
Mijn atelier is aan een grote schoonmaak toe. Of liever IK ben daar aan toe. Deuren en ramen gaan dicht. Stilte. Concentratie. Ik ga op reis in mijn atelier. Alleen. Met in mijn rugzak kritische zin en mededogen. En nieuwsgierigheid.
Ik kijk naar de volle kasten. De rommelige bakken; ordeningen die mij ontgaan. De loop der jaren is zichtbaar.
Een bak sterke koffie vóór het vertrek: er zullen vonnissen worden geveld. Stapels schetsen gaan de eindstreep niet halen; de houdbaarheidsdatum van bepaalde schilderijen is mogelijk verstreken. Ik zal de hand over mijn hart gaan strijken bij tekeningen met een sterke herinnering.

Mijn werkruimte is mijn thuis, mijn ziel. Hier ontmoet ik mijzelf.

Het wordt een lang en intensief gesprek waarin weemoed en afscheid.
Maar ook verrassingen. Afgekeurd of onafgemaakt werk blijkt te kunnen groeien. Ongezien zijn ze volwassen geworden. Ik verwelkom ze met vreugde. Een hernieuwde kennismaking met mijzelf.

Een bevriend kunstenaar ruimde onlangs ook zijn atelier op. Een drastische maatregel. Hij was er NIET aan toe. Zijn portemonnee wel.
Hij stuurde een email:

GEZOCHT:
ADOPTIEOUDERS VOOR 12 KUNSTWEZEN IN VERBAND MET DE OPZEGGING
VAN MIJN ATELIER. Heb jij ruimte om voor de periode van een jaar één of meer (grotere) kunstwerken van mijn hand onderdak te bieden of weet je iemand, of een instelling die of een bedrijf dat daar ruimte voor heeft, dan is deze mail voor jou bedoeld.

Zelf is hij ook verdwaald. Zijn werkruimte kwijt.
Niet voor lange tijd.
Een kunstenaar behoudt zijn ziel.
Even houdt hij de adem in
Dan zal er nieuwe ruimte groeien.

Joost van der Krogt