Krogt Kijkt / 11
In oktober 1957 regende het in Valencia 13 dagen lang
Voor de rivier Turia was er geen houden meer aan. Delen van de oude stad kwamen door vloedgolven onder water te staan. Vierhonderd inwoners vonden de dood.
Ik was bijna 13 en wist alleen van de watersnoodramp in Zeeland.
Valencia 2017. De Turia stroomt om de stad heen. De oude bedding is een park geworden: een verstilde groene rivier.
Ik ben op weg naar de highlights van de stad: de architectuur van Santiago Calatrava. De “zoon van Valencia” mocht zich uitleven in deze droge rivier. Plek zat. Hij deed dat ongegeneerd en mateloos. Zijn “Stad der Kunsten en Wetenschappen” vult een deel van de Jardin del Turia. Een stad in de stad. Nummer één op de lijst van “must seen.” Een knieval van Valencia voor het toerisme.
Gelukkig is het februari. De toeristen wachten nog. En de zon schijnt.
Ik heb alle ruimte om mij tussen Calatrava’s kunstwerken te kunnen bewegen. “Bijzonder”, denk ik. “Indrukwekkend”. En “Tjongejonge”. Wat een lijnenspel van staal en glas, weerspiegeld in glad gestreken vijvers erom heen. Het gaat maar door.
Maar ineens raak ik geirriteerd. Het begint mij te duizelen. Ik merk dat ik mij ga wapenen tegen deze overdaad. Mijn gevoel doet stappen terug. Teveel mooi wordt lelijk. Geluidloze reuze dingen waarin ik mij niet welkom voel.
Mijn nieuwsgierigheid taant.
Mijn camera gaat door. Ik blijf hoop houden op ontroering.
Dan verschijnt een jongeman in de lens. Hij heeft zich geïnstalleerd aan de rand van het water vóór het Hemisferic.
De grootste bioscoop ter wereld, lees ik later.
Zijn selfiestick als statief in de rugzak vóór zich. Beeldschone jongeman laaft zich aan zijn eigen spiegelbeeld. Calatrava maakt zijn schoonheid volledig. Hij is niet snel tevreden. Een andere pose. De perfectie wordt gezocht. Nogmaals. Nu met een lichte glimlach.
Narcissus werd verliefd op zijn eigen spiegelbeeld, kon zich er niet meer van losmaken, verloor zijn kracht en kwijnde weg door de overdaad aan schoonheid van zijn eigen beeltenis .
Narcissus aan de oever van Calatravia’s kunstwerken.
De ene ijdeltuit in het decor van de andere.
