Krogt Kijkt / 15

 

Verlenging van het rijbewijs als 70-plusser vraagt een achtbaan van handelingen.
En ook een nieuwe pasfoto. Volgens de eisen van deze tijd.
Bril af, kin naar voren, de neus symetrisch in het midden voor zover dat kan, en met een “dode bus-blik” graag.
Dat laatste moet ik even uitleggen, behalve aan degene die uren in een overvol busje heeft gezeten in snikheet Turkije. Elke mimiek moet dan worden gemeden. Tijd mag niet bestaan. De dood in het gezicht: díe blik. Daarmee red je het in zo’n bus.

Ik kreeg er vijf mee van fotostudio Heno. Keurig gesneden met een enorm kaassnijmes. Buiten keek ik verbaasd naar mijzelf. De gezichtsherkenning was incompleet.
Niet alleen de bril ontbrak maar ook ikzelf.

Thuis maakte ik een kopie in zwart-wit. Ik leek nu een Chinese vrouw.
Ik wilde mijzelf herkennen en trok lijnen naar de pupillen, de neusvleugels, de mondhoeken, de kin, de kaken, het punt tussen de wenkbrouwen.
Ik completeerde het netwerk. Maar de gezichtsherkenning bleef uit.

Toen pakte ik de spiegel.
En wit papier.
En houtskool.

En toen kwam ik weer thuis.
Bij mijzelf.