Krogt Kijkt / 19
Eind September 2020.
Ik kijk naar mijn nieuwe werk: Twee grote doeken. Twee keer 100×120 cm op een ezel.
Een treurwilg in groene tinten en een in goudgeel. Een stapel schetsen met neerwaartse
takken in zwart-wit.
Ik was er als een bezetene mee bezig. Een zomer lang.
En toen ineens keerden de treurwilgen zich tegen mij.
De woeste, brede gebaren waarmee ik te werk was gegaan begreep ik niet meer.
De kleuren smaakten naar niks. Vormeloos. Laf.
Mijn schouders zakten weg in moedeloosheid. Wat moést ik met dit werk.
Groots en meeslepend zou het worden! De treurwilg als symbool voor het
Covid-19 drama!
Ik dacht HET thema voor mijn werk gevonden te hebben!
Maar het klopte niet meer.
De treurwilgen waren vreemden voor mij geworden.
Een bevriende collega in de Elzas belde mij. Hoe het ging. Wisten we allebei niet goed.
Ja….ach..een beetje schetsen als je toch aan het wandelen bent.
“Stuur mij wat op”. “Doe ik.””Jij ook?” “Ja. “Urban sketching” zeiden we nog.
Dat klonk wel goed. Een kleine reddingsboei die wij elkaar toewierpen.
Ik sloeg het Westerwindpad in met schetsblok en potlood. Hij ging de berg op met krijtjes.
En zo maakte ik een nieuwe start.
Voorzichtig, nieuwsgierig.
Ik werd weer de beginnende tekenaar. Een liefhebber zonder pretenties.
Keer op keer liep ik het Westerwindpad op: links het groen van het Westzijderveld met gras, sloten, koeien, vogels. Rechts de Westerwatering, woonwijk uit de jaren ’80 aan de rand van Zaandam.
Daartussen het pad voor iedereen.
Onze tekeningen kruisten elkaar via het internet.
“Ik ga op zoek naar de grenzen tussen bebouwing en open land”, schreef ik.
En wachtte geduldig op antwoorden uit de Elzas.
Want één ding was duidelijk voor ons: we hadden geen haast.
Op de kaart van Zaanstad trok ik een streep waar mijn “urban sketchpad pad “ liep:
de westgrens van Zaandam. Ik trok daarna weer een streep, het tweede pad.
Nu vanuit Oostzaan langs het Oostzijderveld;
Ik liep de flats en de A7 langs Zaandam tegemoet.
Nieuwe tekeningen, thuis in Oost-Indisch inkt uitgewerkt.
Toen ik de grenzen rondom Zaandam markeerde op de satelietfoto van Zaanstad
zag ik plotseling een bekende vorm: ik zag de broche van Fieteke Leenes! Zij had die in opdracht voor mij ontworpen en uitgevoerd!!! Niet eerder was ik mij van deze vorm zo bewust geweest.
Ik pakte hem uit het mooie doosje dat ze er speciaal voor had gemaakt.
En ja hoor, naadloos paste het sieraad tussen mijn teken-wandellijnen.
Zaandam, door Fieteke in kunstig bewerkt metaal prachtig vormgegeven, stad tussen het groen van de polders en het grijsblauw van het Noordzeekanaal en de Zaan.
Ik zal de komende weken de broche-route van Fieteke Leenes keer op keer wandelen.
De blik op Zaandam; schetsboek in de aanslag.
Gewoon.
Omdat ik er zin in heb.
