Krogt Kijkt / 20
19/01/2021
“Ik loop even naar de post”
Een stem uit het verleden.
Mijn moeder schiet haar jas aan, brief in de hand.
Wij kinderen registreerden slechts haar woorden. Onze moeder ging vaak naar de brievenbus. Het loopje naar de post leek een ontsnapping. Tien minuten haar eigen gedachten. Gedachten die meeliepen met haar woorden in de brief.
Januari 2021.
Corona – Ontregeling.
Hoe vul ik mijn dag, mijn volgende dag? Kan ik een plan maken. MOET ik een plan maken. Is het erg om geen behoefte te hebben om te tekenen. Komt die behoefte terug? En zo niet, wat dan? Wat zegt dat over mijzelf als kunstenaar.
En anderen? Denken die ook zo? Kunnen we onze verhalen uitwisselen?
WIE BEN IK. Sodeju!
Ik begin aan een brief .
Aan een vriendin,.
Ik kies een mooi vel papier uit en een fineliner 0.4
Ze woont niet ver, maar door de corona lijkt ze te zijn verhuisd. Verderweg.
Iemand schrijven is het veiligste transportmiddel voor mijn gedachten en emoties.
Ik kan mijn kwetsbare zelf blijven. Ik kan schrijvend heen en weer bewegen in mijn gevoelens. Ik mag in morgen en in gisteren zijn. Ik ben thuis en breng tegelijk een bezoek aan haar.
Ik neem de tijd. want die is er genoeg. Het gereedschap is mijn bondgenoot.
Deleten kan niet: hooguit een streep door een woord of zin. Het is stil om mij heen.
Het voelt voor mij als tekenen, net zo intens. Maar schrijven is intiemer omdat een verwachting voelbaar is. Verbinding.
Ik lees en herlees. Plak een poëzieplaatje naast de postzegel.
Dan ga ik op zoek naar een rode brievenbus.
Een Brief Posten heeft hoofdletters gekregen.
De woorden gaan met mij mee.
Morgen of daarna of daarna, zal ik worden gelezen.
Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?