Krogt Kijkt / 5

 

Ik had griep. Nogal erg. Mijn hoofd barstte uit elkaar. Na een dag richtte de pijn zich op mijn rechteroor. De huisarts keek in mijn oor. Nooit uitgespoten zeker? Ik schaamde me. Er volgden dagen met oorsmerende oliebaden. Ze waren de voorbereiding op de Grote Schoonmaak. De proppen in beide oren zwollen op tot perfecte geluidsdempers. Er voltrok zich een grote stilte om mij heen.
Wat mij restte was het kijken.
Ik surfed in mijn tv-archief naar een aflevering van De Hokjesman. Hij ging op bezoek bij mensen in Dovenland. Ik had het programma al twee keer eerder bekeken. Misschien kon ik het nu zonder geluid af.

De Hokjesman bezocht een klasje jonge kinderen. Ze zaten in een kringetje dicht om hem heen. Ze spraken met hun handen. Fladderende vogeltjes. De ogen bewogen mee. Peilden of de gebaren begrepen werden. Zo leerde de Hokjesman wat leeuw is, en spelen en bril. De leerlingen hadden er plezier in om hun geheimtaal aan hem over te dragen. Van vreugde wapperden ze met hun handen. Of ze deden soms zomaar iets met hun vingers. Als grap. Om de horende bezoeker om de tuin te leiden.

Aan het eind van het programma kwam de Hokjesman in een café. Daar vond een ontmoeting plaats van dove mensen uit allerlei landen. Ze spraken in hun geheimtaal.
Ik keek gefascineerd naar de handen die door de ruimte dansten. Wapperende vingers: vreugde, wist ik. Ik zag nabijheid en aanraking. De ruimte van het café werd gevuld met een nieuwe taal voor gedachten en emoties. Ruimtelijk vormgegeven in beweging.

Calder. Juist. Ineens wist ik het. Ik zag de mobiles van Alexander Calder: Abstrakt – Kinetische kunst. De taal van Calder, lang geleden.
Maar nog steeds in beweging.

Zoals kunst moet zijn

Https://www.google.nl#q=calder+kunstwerken

Krogt Kijkt 5_web