Krogt Kijkt / 6

 

Ik beweeg mij langzaam voorwaarts. De schaduw is mijn vriend in brandend heet Sevilla. Ik klamp mij aan hem vast, schurend tegen de gebouwen. Mijn hart bonst. Kun je dood gaan aan teveel zon? De nissen in de muren van het kerkhof San Fernando waar ik zojuist vandaan kom, zag ik uitkijken naar hun nieuwe doden.
Ik zet mijn gezicht stil. Elke emotie zou teveel kunnen zijn voor mijn Hollandse hart.
Ik wil nog niet dood.
Naast mij loopt een fotograaf. Hij heeft een tropenhart uit zijn Surinaamse jeugd.
Hitte maakt hem blij. Met de lens in de aanslag kijkt hij onder elke steen op zoek naar avonturen. Daar staat de deur van een oud gebouw open! Hij zet zijn blik op scherp.
Er achter is een grote lege ruimte te zien. In het midden staat een man. Hij geeft aan een groen boompje water. Hebbes!! De fotograaf gaat resoluut naar binnen. Ik stap in zijn schaduw. Ik leen hem mijn Spaanse woorden voor een gesprek. “Het boompje was er zomaar ineens, heel klein. Ik weet niet hoe dat kwam. Ik geef het elke dag water. Dit gebouw wordt binnenkort verhuurd om er een sportschool van te maken. Maar ik hoop zo dat het boompje blijft groeien”
Een man met een missie: Hij bewaakt dit lege gebouw. Hij bewaakt dit nieuwe leven.
De fotograaf zag het verhaal. En hij mag het vastleggen.
De man maakt weer een buiging. Heel langzaam en met een zekere eerbied giet hij voor de tweede keer water in de kleine oase.
Mijn gezicht komt weer in beweging. Mijn hart tot rust.
Dit is om te huilen zo mooi.
Ik ben niet meer bang om dood te gaan.