In memoriam voor Ben Vollers, uitgesproken bij zijn uitvaart op 8 januari 2024

Beste familieleden en vrienden van Ben en Ien, lieve Ien.

Kortgeleden ontvingen wij via Liesbeth Sevenhuijsen, onze voorzitter, een bericht van Ben en Ien over het naderend afscheid van Ben. Wie daar behoefte aan had, kon iets van zich laten horen aan hen, in welke vorm dan ook.
Ik vond dat een heel mooi en bijzonder gebaar.
Toen mij, als oud-voorzitter, gevraagd werd om hier, namens de Onafhankelijken, een woordje te spreken, vond ik het passend om dat ook in de vorm van een brief te doen.
Een brief aan Ben voor jullie allemaal.

Lieve Ben, Onafhankelijke. Want dat was je, twintig jaar.
Misschien je hele leven al.
En je paste zo goed in deze vereniging.
Je was er, rustig en bescheiden, En vooral: je was er altijd!
Op de ledenvergaderingen in de Koestraat, daarna in MK 24 en sinds kort in het gebouw van de Zondagsschilders.
Voor elke expositie waar je aan meedeed , en dat waren er veel, werkte je mee aan de inrichting ervan.
Daar konden we van op aan. In de grote kerk in Monnikendam, in Loods 6 in Amsterdam.

Tijdens de Coronatijd stond twee jaar lang, elke maand, nieuw werk van jou in “Ongewoon Doorgaan” op de site van De Onafhankelijken.
Door die pagina hadden wij, kunstenaars, in die tijd van gedwongen afzondering, contact met elkaar. Via ons werk.

Onderling contact is in deze vereniging altijd als een groot goed gezien. Het heeft ons, als onafhankelijke kunstenaars, toch altijd bij elkaar gehouden. Contact over ons werk en waar nodig over ons persoonlijke leven. Vriendschappen ontstonden. Zo was voor jou het contact met Daan Lemaire heel belangrijk. En hij was zeker niet de enige.

“Intensieve uitwisseling van gedachten met vakgenoten en het bespreken van elkaars werk verrijkt het persoonlijk process.” schreef je eens.
Dat liet je ons zien in je verhalen tijdens de borrels na vergaderingen.

Wanneer je over kunst sprak, zagen we een andere Ben.
Je stilte ging over in woorden die uit je mond leken te rollen. Het hoofd een beetje gebogen, zonder de luisteraar uit het oog te verliezen. Gepassioneerde gebaren illustreerden je betoog. Gebaren die we terugzagen in je eigen lyrisch-abstracte werken. Die gaf je titels mee als Kathaarse Rituelen, Isistempel, Nimrood en Amarna. Namen die aanleiding waren om er meer van te weten; er over te praten. Op die manier kwamen de gesprekken tot stand, over en weer. Met wel of geen wijn in de hand en met een tafel vol lekkers, door iedereen meegebracht.

Dat je in het bestuur kwam als secretaries/archivaris was dan ook bijna vanzelfsprekend.
In die rol werkte je mee aan de viering van het honderdjarig bestaan van de Onafhankelijken in 2012.
Voor de jubileum-expositie lieten alle deelnemers zich inspireren door een kunstenaar uit de geschiedenis van de Onafhankelijken. Daardoor werden lijnen zichtbaar tussen vroeger en het jaar 2012.

Jij koos voor het rood, geel, blauw van Piet Mondriaan.
Met dat abstracte werk ging jij een “dialoog “aan, zoals in de catalogus staat.
Het “Theosofisch Landschap” was jouw hommage aan Mondriaan.

” Kennis van de historie geeft kleur aan de gedachtenwereld.” Ook dat zijn jouw woorden.

Je schreef een uitgebreid artikel over de Onafhankelijken en gebruikte het internet als etalage.
Kijk mensen! “Dit waren wij, meer dan honderd jaar, en we zijn er nog steeds”.

Lieve Ben, je was een Onafhankelijke. Dat heb je ons allen meegegeven.

Ik wil je hiervoor, uit naam van alle Onafhankelijken, van nu en die uit het verleden, bedanken.

Het ga je goed, waar dan ook, misschien wel in een Theosofisch landschap.

Joost van der Krogt
Voorzitter van 2002-2013